“Het mes snijdt altijd aan twee kanten”

“Het mes snijdt altijd aan twee kanten”

Wilbert van Erp en zijn vrouw Marita runnen inmiddels ruim dertig jaar golfbaan de Schoot in Sint-Oedenrode. Oorspronkelijk in 1988 overgenomen door zijn vader Jan, maar na amper zes maanden veranderde de situatie plots na zijn onverwachtse overlijden. Wilbert en zijn zus Rianne werden voor de keuze gesteld: verkopen of voortzetten? Wilbert en Rianne namen de zaak samen over. Wanneer Rianne besluit uit de zaak te stappen, zetten Wilbert en Marita zich vol overgave in om golfbaan de Schoot uit te bouwen tot de toegankelijke en familiaire golfbaan die het vandaag de dag is.

Wilbert vertelt: “Mijn vader was een rasondernemer en echte zakenman. Begin jaren ’60 is hij gestart als kleine ondernemer in kantoormeubelen. In twintig jaar tijd bouwde hij dat uit tot een bedrijf met 100 medewerkers. Eind jaren ’70 wilde hij verandering en besloot hij zijn bedrijf te verkopen. Daarna kwam hij in contact met de golfsport en raakte besmet met het golfvirus. Hij besloot in 1987, toen de golfbaan te koop werd aangeboden, de zaak over te nemen. Daarbij werd hij ondersteunt door mijn zus en haar toenmalige vriend. Mijn zus werkte namelijk in de horeca en haar vriend was tennisleraar. Handig, want er lagen twee tennisbanen bij de golfbaan. De zaak draaide pas een half jaar toen alles in één klap veranderde: op 9 januari 1989 overleed mijn vader onverwachts. Dat zette onze wereld op z’n kop. Na de begrafenis hebben we met de familie de koppen bij elkaar gestoken over de toekomst van de golfbaan. Mijn zus en ik besloten om samen de golfbaan voort te zetten. Hoewel ik geen verstand had van golf, ging ik er toch voor. Het kwam op ons pad en het moest zo zijn. Wanneer mijn vader niet was overleden, was ik waarschijnlijk nooit in de golfwereld terecht gekomen”.

Vastberaden er iets van te maken

Het eerste jaar werkten broer en zus samen in het bedrijf. Wilbert: “Dat ging goed samen. We waren vastberaden om er een succes van te maken. De relatie tussen mijn zus en haar vriend ging over en er kwam na verloop van tijd een nieuwe vriend in beeld. Hij had een eigen bedrijf en mijn zus besloot eind 1989 om in zijn bedrijf verder te gaan. Ze wilde stoppen bij de golfbaan. Jammer natuurlijk, maar ik wilde door. Het uittreden van Rianne hebben we eerst met onze moeder besproken en daarna netjes geregeld met de notaris. Marita en ik verhuisden naar het woonhuis bij de golfbaan. Zo heb ik het bedrijf vanaf december 1989 samen met Marita voortgezet. In datzelfde jaar was ook onze eerste dochter geboren, wat het alles bij elkaar een bewogen jaar maakte. Maar we waren vastberaden om er een succes van te maken. De golfsport was destijds nog relatief klein en elitair. Ik had nul ervaring met golf, maar zat wel met het bestuur aan tafel. Ook in de horeca waren we onervaren, maar we zijn gewoon gestart. Door de jaren heen hebben we ontzettend veel geleerd. In de beginfase was het echt zoeken naar sponsoren. Gelukkig hadden we de tijd mee en was de golfsport begin jaren ’90 in opkomst. Dat zorgde ervoor dat het aantal leden en sponsoren steeds verder groeide”.

“Marita en ik wilden er graag samen iets van maken”, stelt Wilbert. “We komen beiden uit een ondernemersgezin en wisten dat we uiteindelijk iets voor onszelf wilden beginnen. We hebben dit met beide handen aangegrepen. Mijn moeder en zus waren blij dat ik in het bedrijf kwam zodat mijn zus het bedrijf niet alleen hoefde te runnen. Ze vonden het ook prettig dat het bedrijf van pa door ons voortgezet werd. De golfbaan is écht een familiebedrijf. Na het vertrek van mijn zus, hebben Marita en ik echt samen gebouwd en ondernomen”.

Dat was een weg met de nodige hobbels. Wilbert: “De eerste jaren lag er natuurlijk een grote financiële druk op onze schouders. De investering was enorm omdat we in één keer de 9 holes en alles eromheen kochten. Daarbij was in die tijd de rente zo’n 12%, wat een flinke kostenpost opleverde. Stapsgewijs gingen we door en langzaam bouwden we verder. In 1992 breidden we middels ruilverkaveling uit en dat herhaalde zich nog een keer in 1997. In totaal hebben we tien hectare grond bijgekocht. Inmiddels hebben we ook het clubhuis verbouwd, de driving range opnieuw gebouwd en is in feite het hele terrein meerdere keren onderhanden genomen. Ik heb alles over het onderhouden van de golfbaan geleerd van onze Greenkeeper Wim van den Bosch, die jarenlang bij de golfbaan werkte. Op het gebied van horeca ben ik wijzer geworden dankzij een voormalig restauranteigenaar die de golfclub kwam ondersteunen. Zo hebben we langzaam een professionaliseringsslag doorgevoerd”.

Hard werken, laagdrempelige sfeer

Wilbert: “Mijn vader was een harde zakenman waar hard werken centraal stond. Dat harde werken heb ik van thuis uit meegekregen. Marita en ik zijn zelf meer toegankelijk en willen het voor iedereen zo gezellig mogelijk maken. We hebben er bewust voor gekozen om met onze golfbaan een eigen identiteit te bouwen. Er ontstonden in de jaren ’90 steeds meer grote en chique golfclubs in de omgeving, wij hebben altijd geprobeerd om onze golfclub laagdrempelig te houden. Dat leverde in de beginjaren wel de nodige discussie op met de golfvereniging. Zij zagen de baan namelijk als hun eigendom en ik was met mijn 28 jaar erg jong voor deze functie. Een vereniging is er voor de leden, terwijl ik natuurlijk ook commerciële belangen bij de golfbaan heb. In de beginfase had ik het gevoel dat ik mij moest bewijzen, maar we hebben elkaar daar na verloop van tijd in gevonden. Daardoor is er een goede wisselwerking ontstaan”.

Gastvrijheid en vastberadenheid staan centraal binnen de golfclub. Wilbert: “Ik ben dan ook blij dat we samen iets moois neergezet hebben. Zonder Marita had dit er ook niet gestaan. We zijn complementair aan elkaar. Onze kinderen hebben ook altijd een grote rol in het bedrijf gespeeld. Van kinds af aan hebben onze twee dochters en zoon allerlei baantjes op de golfclub gehad. Momenteel is onze zoon Jan horecamanager in het bedrijf. De eerste plannen om de bedrijfscontinuïteit te verzekeren worden nu gemaakt”.

Trots op wat er nu staat

“Het mes snijdt altijd aan twee kanten”, vertelt Wilbert. “Het ondernemen heeft ons veel positieve dingen gebracht, het nadeel was echter dat ik weinig thuis was. Tegelijkertijd heb ik de kans gekregen om een succes te maken van de golfbaan. Het is alleen spijtig dat mijn vader dat nooit gezien heeft. Juist op de feestelijke momenten van uitbreiding of een jubileum. Aan de andere kant was ik nooit bij het bedrijf gekomen als mijn vader nog geleefd had. Dingen lopen nu eenmaal zoals ze lopen. Het is vervolgens zaak om daar het beste van te maken. Terugkijkend ben ik ontzettend trots op wat Marita en ik neergezet hebben”.